Το κίτρινο των σπάρτων δεσπόζει στο βουνό της Αμανής αυτή την εποχή, αλλά δεν είναι το μοναδικό είδος της πλούσιας χλωρίδας της περιοχής, ιδιαίτερα της κοιλάδας των Αγιασμάτων. Χαρακτηριστικό της κοιλάδας των Αγιασμάτων είναι η πλούσια βλάστηση από δάση, θάμνους και καλλιέργειες, κυρίως με ελιές και άλλα δένδρα. Κρίνοντας με βάση την ύπαρξη ορισμένων συγκεκριμένων φυτών και δένδρων είναι προφανές ότι και σε ψηλότερα σημεία των πλευρών της κοιλάδας υπάρχουν νερά, γεγονός που τεκμηριώνεται και από τις βρυσούλες που συναντάει κανείς στον δρόμο κατεβαίνοντας.

Η ιστορία μας ξεκινά με μια νεαρή Ιταλίδα, μια δασκαλίτσα, που έφτασε στη Κάρπαθο από το Τορίνο λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Μικρούλα, δεν είχε ξεπεράσει ούτε τα 20, έτσι ψηλή και γεμάτη καμπύλες, τραβούσε τα άπληστα και πεινασμένα αντρικά βλέμματα. Ήταν ιδιαίτερα όμορφη και προπαντός διαφορετική, κοσμοπολίτισσα, από κείνες τις ψυχές που όταν πέφτουν σε κλειστές κοινωνίες τότε οι ντόπιοι τις ξορκίζουν. Μια νεράιδα, που άφηνε τα μαλλιά της λέφτερα, φορούσε τακούνια και, Θεός φυλάξοι, τολμούσε και έβαφε κατακόκκινα τα χείλια της!

Αυτό που επιδιώκουμε όλοι στο πλοίο είναι να διατηρούμε μια οικογενειακή κατάσταση, η εμπειρία μου μέσα στην άγονη, Κορνάρος, Ιεράπετρα, Λισσός, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Έχουμε τόσες πολλές ώρες εν πλώ, ζούμε μαζί και δενόμαστε. Πρώτα ο καπετάνιος και μετά ο προιστάμενος κάθε επιστασίας, πάνω στη δύσκολη στιγμή θα τσιτώσουμε, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος και πολύ τυχερός. Είναι όλοι έμπειροι και ικανοί και η δουλειά γίνεται με ωριμότητα. Είναι τέτοιες οι απαιτήσεις του πλοίου που δεν επιβιώνει κάποιος που δεν ξέρει και δεν έχει το φιλότιμο και την διάθεση να μάθει!

Ο Νεοζηλανδός πιλότος, που ο Αναστασιάδης έσωσε μέσα από τη θάλασσα της Καρπάθου πριν από 20 χρόνια, διατηρούσε δικηγορικό γραφείο στην πρωτεύουσα της Νέας Νότιας Ουαλίας της Αυστραλίας και ήταν πετυχημένος επαγγελματίας. Με τη βοήθεια ενός συμπατριώτη, του Μηνά Καμαράτου, ο Μιχάλης θα βρεθεί στο γραφείο του Peter Kennedy και έκπληκτος το πρώτο πράγμα που παρατηρεί είναι μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του επινείου της Ολύμπου, το γραφικό Διαφάνι της Καρπάθου στόλιζε το δικηγορικό γραφείο!

Κρατά μια καμωμένη από τριανταφυλλιά, που η λαλιά της έχει συνεπάρει όλο το νησί, μα το συναίσθημα είναι αλλού, σε μια λύρα φτιαγμένη στην ξενιτιά, εκεί που πελεκούσε το ξύλο και με δάκρυ, γιατί ο μουσικός αυτός είναι ένας έφηβος ακόμη, όχι σαν του ποιητή, ο αιώνιος, ξέρει, νιώθει το ράγισμα του χρόνου στο κορμί του. Έχει το σπάσιμο που κάνει το παρελθόν στο σώμα, αναγκαστικά, τα κουράγια γίνονται πιο μικρά, μεγαλώνουν οι ανάσες που στέκουν στα παραθύρια της μνήμης, στο άταφο μυαλό. Στο Μπρούκλιν λοιπόν, στις πάνω γειτονιές, δεν ήταν σαν την αετοφωλιά του, εκεί μαζί με την φαμίλια του, ξεκίνησε μια διαφορετική πορεία.

Πριν 12 χρόνια ξεκίνησα την έρευνα για τον εντοπισμό των παλιών μονοπατιών της Χίου. Παλιοί χάρτες, περιηγητές, βιβλία τοπικής ιστορίας, τσοπάνηδες, παλιοί αγωγιάτες, ηλικιωμένοι κάτοικοι χωριών, μοναχοί ήταν και είναι οι πηγές πληροφόρησης. Αμέτρητα χιλιόμετρα μοναχικής αναζήτησης έδωσαν ένα αρκετά πλούσιο υλικό. Το Όραμα της υλοποίησης ενός δικτύου μονοπατιών στην περιοχή της Βορειοδυτικής Χίου, ενέπνευσε την δράση των Φίλων των Μονοπατιών της Χίου και των κατοίκων της περιοχής.

Ημέρες Πάσχα και εγώ θα έμενα Αθήνα, όταν σχεδόν όλοι γύρω μου θα έλειπαν εκτός. Η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι μου επέμεναν να τους συνοδεύσω στις αποδράσεις τους, αλλά ήθελα κάτι διαφορετικό, εκείνοι, βλέπεις, θα επέλεγαν το βουνό. "Μα θα έχει τέλειες μέρες, εγώ θέλω νησί", είπα και το κατάφερα τελικά! Εντελώς last minute εξόρμηση. Ήταν και κοντά βέβαια, αλλά και πάλι.

Εδώ και χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο του National Geographic με τα καλύτερα road trips που αξίζει κανείς να κάνει πριν πεθάνει. Η αγάπη για ταξίδια και περιπέτεια με έκανε και το ξεφύλλισα όλο. Τα πιο πολλά ταξίδια μου φάνηκαν άπιαστα και δύσκολα. Εκτός από ένα: California Pacific Highway 1. Όνειρο μακρινό και δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο και άπιαστο. Όπως όλα τα όνειρα εξάλλου.

Πως γίνεται να λέμε ότι είμαστε τόσο περήφανοι για την παράδοση και την ιστορία μας και να επιτρέπουμε να καταστρέφονται οριστικά μνημεία της φύσης καθώς και μοναδικά αριστουργήματα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς; Μήπως θυσιάζουμε έτσι αβασάνιστα την προοπτική των επερχόμενων γενεών για πρόσκαιρα οφέλη; Μήπως έτσι χάνονται πόροι, μόνιμες θέσεις εργασίας καθώς και η δυνατότητα δημιουργίας, ενδεχομένως, νέων επαγγελμάτων και υπηρεσιών, που δια της βιώσιμης και αειφόρου ανάπτυξης θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σταδιακά και σταθερά στην παραμονή και εργασία νέων ανθρώπων, ειδικά στα απομακρυσμένα χωριά και στην υποβαθμισμένη ύπαιθρο;

Εγώ ρώτησα από περιέργεια μέχρι και πόσο θα κόστιζε να αγοράσει κανείς σπίτι εδώ. Το ποσό δεν ήταν σε καμία περίπτωση μικρό αλλά ο άνθρωπος που με ενημέρωσε για τις τιμές, για να ξαναφέρει στα χείλη μου το χαμόγελο με ενημέρωσε πως όταν αποφασίσει κάποιος να αγοράσει σπίτι εδώ, λαμβάνει από το κράτος μια λίστα με τα προτεινόμενα χρώματα που μπορεί να βάψει το σπίτι του. Χχαχα! Δεν ξέρω για εσένα αλλά εμένα μου φάνηκε πραγματικά αστείο και μου έφτιαξε και πάλι το κέφι.

Η Μονεμβασιά είναι ένα μέρος για το οποίο είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια. Ειδικά το καλοκαίρι, μου έλεγαν, είναι υπέροχα γιατί μπορείς να συνδυάσεις και επίσκεψη σε γειτονικές περιοχές της Λακωνίας και να απολαύσεις τοπία και θάλασσα.Θα το επιβεβαιώσω. Επισκέφθηκα τη Μονεμβασιά πριν λίγες ημέρες και ειλικρινά το τοπίο με μάγεψε.

Εμπνευσμένος από τα τερατώδη κύματα των τσουνάμι, ο Κύπριος σχεδιαστής Στέλιος Μουσάρρης σχεδίασε το τραπέζι "Wave city" προβάλλοντας την αντίθεση ανάμεσα σε κάτι οργανικό - όπως η φύση - και κάτι τεχνητό, όπως τα κτίρια.

«Ούτε τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια δεν άφηναν μοναχά τους, ακόμη και στο σαλόνι του σπιτιού ήταν πάντα με παρέα», θα μας πει με νόημα η Φωτεινή, αφού και η ίδια παντρεύτηκε με προξενιό, όσο για τους κρυφούς έρωτες, αυτοί εάν ήταν αμοιβαίοι, συνήθως οδηγούσαν τους επίδοξους γαμπρούς να «κλέβουν» τις μελλοντικές νύφες. Μα δεν έλειψαν και ορισμένες τραγικές περιπτώσεις που έσπρωξαν ακόμη και στην αυτοκτονία απελπισμένα νεαρά κορίτσια, ενώ κάποια από τα απορριπτέα παλικαράκια, συνήθως εκείνα που δεν είχαν προίκα, έγιναν οι πιο πικροί αιώνιοι μετανάστες.

To Match Racing όμως δεν είναι κάτι καινούριο. Πρόκειται για μονομαχίες μεταξύ 2 ομάδων που διαρκούν λίγο χρονικά, αλλά προσφέρουν πολύ ένταση και θέαμα. Στα πλαίσια ενός αγώνα, όλες οι συμμετέχουσες ομάδες, «παίζουν» μεταξύ τους μέσα από μια διαδικασία που ονομάζεται round robin ώστε να αποφασιστεί ο νικητής. Το America's Cup είναι μια διοργάνωση που παραδοσιακά γίνεται με αυτόν τον τρόπο. Οι αγώνες match, έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα δημοφιλείς και για έναν ακόμα λόγο: Έχουν κερκίδα αφού γίνονται κοντά στη στεριά!

Με τη συμμετοχή από τις μεγαλυτερές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της θαλάσιας αναψυχής (Chartering) η Πλεύση Αγάπης είναι η πρώτη ρεγκάτα με φιλανθρωπικό χαρακτήρα, τα έσοδα της οποία θα κατατεθούν στη ΦΛΟΓΑ. Στόχος της Πλεύσης Αγάπης είναι να ευαισθητοποιήσει το κοινό και να συγκεντρώσει πόρους για την ΦΛΟΓΑ ώστε να καλυφθούν βασικές ανάγκες των παιδιών που πάσχουν από την Νεοπλασματική ασθένεια. Η διαδρομή του αγώνα θα είναι Καλαμάκι-Φλέβες-Καλαμάκι και είναι ανοικτός σε όλους τους φίλους της θάλασσας, εταιρείες, ιδιώτες και σε όσους θέλουν να στηρίξουν την προσπάθεια.

Αφού μας υποδέχτηκαν με έναν ωραίο καφέ και ένα τραπέζι γεμάτο με τα πρώτα εδέσματα, φτιάξαμε «σκιουφιχτά», παραδοσιακά ζυμαρικά. Οι υπόλοιποι της παρέας, έφτιαξαν και χοχλιούς. Μπουμπουριστούς. Σαλιγκάρια, κοινώς. Παραδοσιακό κρητικό έδεσμα, και μπορεί οι γευστικοί μου ορίζοντες να έχουν διευρυνθεί σε σχέση με το παρελθόν και μπορεί να θέλω να δοκιμάζω νέες γεύσεις, αλλά εδώ απέτυχα. Εάν υπήρχε μια πιθανότητα να δοκιμάσω σαλιγκάρι, αυτή εξαφανίστηκε, μόλις τα είδα ζωντανά στο τηγάνι, με τις κεραίες τους να κουνιούνται.